Archiwum Forum Placebo (2005r.-2007r.)

ashamed · Wysłany: Wto 21:29, 27 Mar 2007 Temat postu:

Ja Dobrego Omena wypożyczyłam z mojej boskiej biblioteki.
co 10 kartka wyrwana ;s myslałam ze szlag mnie trafi ;<

asiula · Wysłany: Wto 21:55, 27 Mar 2007 Temat postu:

w końcu dorwałam "beznadziejną ucieczkę przed Basią" i czytam, czytam...
a "śmieszne miłości" średnie, kilka ciekawych momentów, ale bez rewelacji

edit: 'beznadziejna ucieszka...' jest świetna, ale tez trochę przerażająca, że tak wielu nienormalnych ludzi jest w Polsce, a ten pan Jan B. z ostatniego rozdziału to mnie po prostu rozwalił, pozwolę sobie zacytować, bo jest co:

serigala

pozwolę sobie przenieść tutaj rozmowę o panu Coelho Twisted Evil

uhhh jak ja go nie lubię Twisted Evil

nie bedę pisała, dlaczego... posłużę się cytatem, do którego jużnawet nie muszę zostawiać komentarza :] miłego czytania :]

"Chciałem pisać o pewnym znanym pisarzu, ale zabieram się do tego, jak pies do jeża i odwlekam i akrobacje jakieś dziwne wyczyniam, bo nie wiem, jak by tu... Może tak, zacznijmy od cytatu, który niektórzy z Was już znają, bo go przytaczam z lubością:

„Drzwi były otwarte na oścież, a właściwie wcale ich nie było. Zastępowała je jakby furtka”.

Zanim powiem, czyj to cytat, to może kilka słów.

Nad warsztatem literackim pracować trzeba, bo inaczej najlepszą myśl można spartolić przelewając ją na papier. Pisanie jest sztuką trudną, choć wcale przyjemną. Pragnąc skrycie zostać pisarzem (nie teraz oczywiście, ale jak już będę duży, czyli kiedyś-tam) przeczytałem książkę innego pana, utrzymaną w żartobliwym, choć ciętym jak cholera tonie, o tym, jak pisać NIE należy. Stąd wiem, że pisarzem to ja raczej nie będę, a co najwyżej skrobipiórkiem siermiężnym. Nie miałbym bowiem sumienia kazać ludziom płacić za czytanie czegoś, co nie jest dopracowane. To szalbierstwo zwykłe. Pospolite naciągactwo, proszę ja kogo.

A zatem: Co, na litość Boską, było otwarte na oścież? Ano – drzwi, których nie było. Czy drzwi, których nie ma mogą być otwarte? Nie mogą. Nie ma zmiłuj. Ani zamknięte, ani otwarte, ani wyważone, ani wstawione. „Wstawionym” to co najwyżej trzeba mocno być, żeby takie dyrdymały „wstawiać”. Ale jest COŚ. COŚ nie jest drzwiami, jest natomiast „jakby furtką”. Co to jest „jakby furtka”, czy ktoś może mi to wytłumaczyć? To znaczy uściślijmy: była furtka, czy jej nie było? Była zniszczona, krzywa na jednym zawiasie, zardzewiała? To wciąż jest furtka, tylko trzeba ją czytelnikowi pokazać. „Jakby”, o ile wiem nie oznacza „zardzewiały”, ani „zniszczony”, ani – co więcej – „wiszący na jednym zawiasie”. Nie mam pojęcia co to jest „jakby furtka”.

Czytam ja ci coś podobnego i już koniec lektury, już nie śledzę fabuły, już mnie nie interesuje, co się stanie w domu, do którego prowadzi „jakby furtka”, bo ja już wcale nie pamiętam o domu. Mój umysł pochłania całkowicie „jakby-furtka”. Ktoś mi przecież coś opowiada, przez szacunek dla niego staram się możliwie najbardziej wnikliwie spojrzeć na to, o czym mi opowiada. Niestety, nie mogę spytać wynalazcy „jakby-furtki” o to, co było otwarte na oścież i czy było w ogóle i w dodatku jakie było, bo to książka, a namiarów na pisarza nie mam. A kto wie, może bym zadzwonił i spytał. Albo choćby do tłumacza, niechże powie mi, jak brzmiało zdanie w oryginale, wezmę słownik i przetłumaczę sobie jakoś sam, nie wiem, poproszę kogoś, będę wzywał pomocy, błagał o ratunek i skamlał o wyjaśnienie mi zawiłości „jakby-furtkowych”. Bo mnie to interesuje i tyle. Ja chcę wiedzieć, o czym czytam, o czym autor chce mi opowiedzieć. Bełkotanych bredni i językowych „zapchajdziur” czytać nie chcę. Ot, co.

A że wczoraj ten temat przewinął się już na jednym z blogów, które odwiedzam regularnie i wiem już, że nie jestem sam, że w razie linczu na rzeź pójdziem raźno „wespół w zespół”, przeto odważę się: cytat pochodzi z książki Paulo Coelho „Pielgrzym”.

Autorka odwiedzanego przeze mnie bloga zapytuje, co ludzie widzą w twórczości tego pana. Przykro mi – nie odpowiem. Sam od lat zachodzę w głowę i nie wiem. Pytałem nawet samych zainteresowanych, wszak zawodowo mam ku temu mnóstwo okazji, ale odpowiedzi, które słyszałem zwalały mnie z nóg i smuciły wielce. W skrócie wygląda to tak, że „zmuszają do refleksji”, do „zamyślenia się nad własnym życiem”, do „zauważenia, że wszyscy gdzieś pędzimy, a najważniejsze pomijamy” i takie tam...

Nie zmusza mnie Paulo Coelho do refleksji nad moim życiem, tylko raczej nad tym, jak nisko upadliśmy mentalnie, żeby refleksje podawać nam gotowe na tacy w postaci oklepanych banałów. Uważam, że jeśli ktoś sam z siebie nie wpadł na takie oczywiste rzeczy, o jakich pan Coelho pisze, to już mu nic nie pomoże. Powiem więcej – nie sądzę, żeby ktoś taki w ogóle pokusił się o przeczytanie choćby... Nie wiem, czego. Nic spektakularnie głupiego nie przychodzi mi do głowy, poza książką dla młodocianych dziewcząt, która ma, zdaje się tytuł „Spoko, założyłam bardzo duże gacie”. Naprawdę taka istnieje, daję słowo!

Nie zamyślałem się nad własnym życiem czytając książki pana Coelho (aż trzy razy próbowałem się do niego przekonać, niestety, bezskutecznie i okropnie mnie to zmęczyło). Zamyślałem się raczej nad tym, czy jest sens pracować nad własnym warsztatem i doskonalić swoje umiejętności, skoro wystarczy strzelić kilka banałów, wykreować relację między bohaterami „mistrz-uczeń” i bestseller gotowy. Żadnej rewolucji. Żadnej indywidualności. Żadnych olśnień i odkrywczych myśli. Ot – po prostu:

„Siedzi mędrzec na stodole

A słoma go w dupę kole

Plecie sobie trzy po trzy

Kto nie słucha – ten jest zły”.

Bo – trzeba nadmienić – pan Coelho nadzwyczaj jasno daje czytelnikowi do zrozumienia, że kto nie pójdzie drogą wytyczoną przez mędrca, tego spotka dopust Boży. Owszem, bracie masz wybór, bo – ach – któż go nie ma... Ale ja już ci z góry, matole, mówię, że nie masz co próbować, bo ja wiem lepiej i ja ci mówię, jak to ma być a jak mnie nie słuchasz toś kiep.

Strasznie nie lubię, jak się mnie do czegoś zmusza i niczego mnie to nie uczy. Uczę się dopiero wówczas, jeśli życie mnie do czegoś zmusi, pokaże mi swój tyłek i powie: „A teraz radź sobie sam”, a nie pieprzy w natchnieniu: „Idź za głosem serca”. Tere-fere. Nic konkretnego z tego sloganu nie wynika. Nic a nic. Idąc za głosem serca mogę komuś poderżnąć gardło, bo serce nie tylko przecież kocha. Dopiero rozum, jako takie ucywilizowanie sprawia, że nic nikomu nie poderżnę, bo jestem człowiekiem MYŚLĄCYM (przynajmniej czasem), a nie kretynem, który ma w głowie gówno parodiujące mózg.

Do tego wszystkiego dochodzi też jeszcze jedna sprawa, dość prozaiczna: nie ufam autorom, którzy są podejrzanie płodni. Stąd na czarnej liście obok pana Coelho są również u mnie panowie: Wharton i Caroll. Wystarczy porównać ilość powieści i czas ich powstawania na przykład u pana Remarque’a. Czy ten prosty rachunek arytmetyczny o niczym nie świadczy? Bo przecież – nie czarujmy się – nie o tym, że Coelho jest pisarzem wybitniejszym, niż Remarque.

O ile jednak pan Wharton wpada czasem na oryginalne pomysły, o ile pan Caroll wpadł na jeden, no, może dwa i wałkuje je na wszystkie strony w każdej swojej książce – o tyle pan Coelho nie wpadł na nic. A jak już wpadł, to spieprzył ten pomysł koncertowo w książce „Weronika postanawia umrzeć”. Pomysł bardzo mi bliski, sam kiedyś myślałem o napisaniu na ten temat. Ogromne pole możliwości, pokusa poszerzenia własnej wiedzy psychologicznej, możliwość wnikliwego i systematycznego docierania gdzieś do mrocznych zakamarków duszy, do samego sedna ludzkiego cierpienia. Możliwość zadania mnóstwa pytań – i czytelnikowi i samemu sobie – no, po prostu pomysł, jak marzenie. Niestety, dzięki Weronice – teraz to już się można tylko powiesić. Knocenie takich pomysłów powinno być karalne.

To wszystko, co miałem na razie do powiedzenia na temat prozy pana Coelho."

asiula

"Obcy" - genialna książka, uwiebiam Camus coraz bardziej, jego filozofię i sposób patrzenia na świat. A to jego najlepsza rzecz jaką do tej pory przeczytałam
I jeden fajny cytat (ze skazanego na śmierć, do księdza, który usilnie próbował zbawić jego duszę):
"Zostało mi już mało czasu, nie chcę go tracić z Panem Bogiem"

Pierrot the Clown

ostatnio Mrożek - opowiadania (głównie z tomu Wesele w Atomicach oraz Słoń) a także Tango. Jedna z lepszych książek jakie czytałam ;]
i tu cytat:
ELEONORA: Co mama robi?
EUGENIA: Umieram.
ELEONORA: Mama żartuje?...Słuchajcie, mama mówi, że umiera!
EUGENIUSZ: Jak to umiera! My tu mamy ważne sprawy!
ELEONORA: Słyszy mama?
EUGENIA: Pomóż mi.
ELEONORA: Niechże mama nie dziwaczy, przecież dzisiaj dzień ślubu. Chce mama wszystko zepsuć przez jakąś śmierć?
STOMIL: Jaka śmierć, co za śmierć! Nigdy nie brałem tego pod uwagę...
EUGENIUSZ: To szaleństwo, Eugenio, bądź rozsądna, kto to widział umierać?
ALA: Babciu, przecież to nienormalne!(...)
EUGENIUSZ: Geńka, dosyć tych ekstrawagancji! Co za umieranie! Tego nigdy nie było w naszej rodzinie!

;]

Special K

Cos już o "Weselu w Atomicach" czytałam kiedyś, jakieś fragmenty chyba, dosyć śmiesznawe, a to powyżej muszę gdzieś kiedyś dorwać... Wink

Hearty

czytał ktoś "Jadąc do Babadag" Stasiuka? właśnie dorwałam w ramach Klubu Dyskusyjnego Książki..ehmm zobaczymy...podobno speluniarskie bardziej...

Pierrot the Clown

serigala

Hearty - próbowałam, ale nie skończyłam Wink

takie bardzo złe nie było, le miałam wtedy sporo innych książek i mało czasu, może jeszcze kieedyś spróbuję... oczarować mnie nie oczarowało Wink

wojewoda

Ja bardzo lubię Mrożka Smile

Chyba wszystko czytałam.

polecam "Emigrantów" - fantastyczna sztuka.

borowik_szatan

"Tango" Mrożka to oglądalam w TV (super!!!) ksiażunia jednak lepsza...
polecilabym rowniez "Kartoteke" Tadeusza Rożewicza Smile

placek

Niedawno przeczytałam "Tango" Mrożka- wolę Witkacego Smile

A "Obcy" Camusa też mi się bardzo podobał. Ostatnio przeczytałam "Proces" (!), a teraz odświeżam "Mistrza i Małgorzatę" i nareszcie mi się podoba Smile

serigala

Proces jest świetny Smile

a Mistrz i Małgorzata - wiadomo, klasyka, czytałam kilka razy Smile

za Mrożkiem ogólnie nie przepadam Wink

Pierrot the Clown

oo Proces to swoją drogą ;]

kacperro

Proces - rewelka Very Happy

a na mnie czekają 3 ksiażki do przeczytania a nie mam czasu się za nie zabrać ;(